Michel Wittock heeft altijd gevonden dat een goede documentatiebibliotheek het fundament van een collectie is. Daarom is hij, naast versierde banden, altijd op zoek gegaan naar bibliografieën en andere naslagwerken over dat bijzondere studiegebied: de kunst van het boek. In de leeszaal van de Wittockiana stapelden zich dan ook snel duizenden werken over de kunstband op, gaande van eenvoudige prijslijsten van boekhandelaars tot wetenschappelijke monografieën, maar ook waardevolle catalogi van particuliere bibliotheken uitgegeven in eigen beheer of catalogi van spraakmakende openbare veilingen, en, niet te vergeten, natuurlijk ook de oude en moderne handleidingen over het boekbinden.

De onweerstaanbare aantrekkingskracht van het fraaie en zeldzame boek bracht hem er algauw toe – niets buitengewoons voor de bibliomane verzamelaar die hij was – om ook voor dit deel van de collectie op zoek te gaan naar uitzonderlijke exemplaren: of het nu was vanwege hun ‘groot papier’ (Brunet), hun mooie banden (Meunier, Gruel), de zeer beperkte oplage in combinatie met een gerenommeerde herkomst (Lord Carnavaron, Robert Hoe), of omdat het oude drukken waren (Dudin), en zelfs vanwege hun gefantaseerde inhoud (Fortsas).